Candace Bushnell o dzikich nowojorskich nocach, które zainspirowały "Sex And The City".

W serii 28 pytań i odpowiedzi kobiety odnoszące sukcesy opisują dokładnie, jak wyglądało ich życie, gdy miały 28 lat - co nosiły, gdzie pracowały, co je najbardziej stresowało i co, jeśli w ogóle, zrobiłyby inaczej. Tym razem Sex and the City autorka Candace Bushnell opowiada o wzlotach i upadkach bycia młodą pisarką w Nowym Jorku.

Candace Bushnell jest najbardziej znana jako kobieta stojąca za Sex and the City, jej nowojorski Observer - kolumna - książka - HBO-seria. Podczas gdy Bushnell jest pod wieloma względami inspiracją dla Carrie Bradshaw, w wieku 28 lat nie żyła wspaniałym życiem Bradshaw, Manolo Blahnik wypełnionym życiem. Próbowała tylko wynająć ją jako niezależną pisarkę.

Bushnell przeprowadziła się do Nowego Jorku w wieku 19 lat i zaczęła zajmować się seksem i związkami dla Mademoiselle i Self. Śmiało pisała o własnym życiu miłosnym i randkach z przyjaciółmi, którzy, tak jak ona, byli niezamężnymi karierowiczkami. Pod koniec lat 20. Bushnell zaczęła kłaść podwaliny pod swoją kolumnę "Sex and the City". Ciągle wychodziła na zewnątrz i pisała o wszystkim, co widziała: o modelach z obsesją, o oszukujących mężach i o znudzonych towarzystwach, które uwieczniała. Ale dopiero w wieku 35 lat zdobyła punkty, a Sex i City potrzebowały jeszcze wielu lat, by stać się kulturalnym żonglerką, jaką jest dzisiaj.

"W latach 80-tych to były mini spódniczki, to była kokaina, i wszyscy wychodzili."
Teraz sławny autor 10 książek, Bushnell właśnie wydał "Zasady bycia dziewczyną", napisane wspólnie z młodą, dorosłą autorką Katie Cotugno. Powieść patrzy na ruch #MeToo przez obiektyw licealistki, która została zaatakowana i postanawia zająć stanowisko przeciwko seksizmowi w swojej szkole. Przed ukazaniem się książki Bustle rozmawiała z Bushnell'em o mizoginii, z którą zetknęła się w wieku 20 lat, plugając na bagaż Louisa Vuittona i o tym, jak odnalazła swój głos jako pisarka w wieku 28 lat.

W wieku 28 lat mieszkałeś w Nowym Jorku prawie dekadę. Zacząłeś się czuć jak prawdziwy nowojorczyk?

Absolutnie czułem się jak w domu. To był czas, kiedy nigdy nie opuściłbym Manhattanu. Pisałam dla magazynów kobiecych, kupowałam wszystko na wyprzedaży projektantki, chodziłam do klubów i miałam naprawdę urocze przyjaciółki. Ale Nowy Jork był trudny. Jest drogi, jest mnóstwo konkurencji, a ludzie są wredni. Wiesz, jak wredni są ludzie w internecie? Ludzie byli tacy wredni w prawdziwym życiu.

Jak ci szło pisanie?

Byłem niezależnym pisarzem, który pisał o związkach i randkach. Wszystko to miało być zabawne. Prawdopodobnie pisałem artykuł miesięcznie i cały czas podsuwałem pomysły. Niektóre z tych kawałków były prekursorami Sex and the City. Napisałam ten utwór [Mademoiselle] zatytułowany "The Gold Diggers of 1989" i był o wszystkich moich przyjaciołach. Jedną z nich była Amalita Amalfi - zawsze miała na sobie Chanel - a potem napisałam o niej w rubryce "Sex and the City" i ta postać trafiła do jednego z wczesnych odcinków "Sex and the City" HBO.

Udało ci się w wieku 28 lat?

Nie. Ludzie nie brali tego pisania na poważnie. Musiałeś się zmagać, żeby powiedzieć "Jestem pisarzem". Ludzie mówiliby: "Cóż, pisałeś jakieś książki?" A ja musiałabym odmówić. Mój chłopak pytałby: "Ile zarabiasz pieniędzy?" Powiedział mi, że to za mało pieniędzy, żeby powiedzieć, że jesteś kimkolwiek.

Jak ci poszło?

Po prostu zawsze byłem kimś, kto nie przestaje. Kiedy miałem 20 lat, ludzie mówili do mnie: "Nie możesz tego zrobić!" W tamtych czasach ludzie nie mówili: "O tak, idź i bądź młodą kobietą i bądź pisarzem!" Świat nie był otwarty w ten sposób. Wydawnictwo było bardzo "białym mężczyzną". To był całkiem seksistowski biznes. To się bardzo zmieniło. Pisanie to po prostu coś, co zawsze robiłam. Bycie pisarzem jest tak bardzo częścią mojej tożsamości i to od dziecka.

Jaki był typowy piątkowy wieczór, jak wtedy, gdy miała pani 28 lat?

O mój Boże. Jestem pewna, że miałam na sobie coś mini, bo zawsze nosiłam naprawdę krótkie spódnice. W latach 80. były to mini spódniczki, kokaina i wszyscy wychodzili. Było wiele różnych małych klubów, do których można było chodzić, a potem restauracje były naprawdę teatralne. Było w nich może 400 osób, wchodziło się do nich i wszyscy znaliby wszystkich. Chodziliście się witać, rozmawialiście o interesach i próbowaliście sobie zaimponować.

Nigdy nie opuściłem Manhattanu i cały czas nosiłem czarny. Prawdopodobnie mieszkałem wtedy w pobliżu budynku Hearsta w centrum miasta, przy 57. ulicy. To było naprawdę świetne, ponieważ każdy niesamowity dom towarowy jak Bergdorf's i Saks i Tiffany's był tylko dwie lub trzy przecznice dalej.